Note: dit is een verhaal uit m'n Ondernemersdagboek
Lief dagboek,
Begin van deze maand ging ik voor bijna een week naar m’n ouders.
Ik zat in een negatieve loop met m’n gedachten en ik kwam er niet meer uit.
Te weinig tijd. Te weinig geld. Te weinig inspiratie. Te weinig klanten. Te weinig energie. Te weinig zelfvertrouwen.
Zelfs in m'n dagboek schrijven deed ik niet meer
(en dat zegt iets bij mij)
Ik voelde een gevoel van falen.
Dat gevoel dat je dondersgoed wéét hoe je het allemaal zou willen en zou moeten doen… Maar dat het er gewoon steeds maar niet uit komt.
Begrijp me niet verkeerd: ondernemen is geweldig.
Ik voel de afgelopen 3 jaar meer voldoening en trots op mezelf dan ooit tevoren.
Maar weet wel, soms kan het ook best ellendig voelen.
Want wat je niet ziet aan de voorkant:
- Zijn de momenten waarop je fuck-ups maakt.
- Afgewezen wordt in een salesgesprek.
- Het soms eenzame gevoel om helemaal alleen je bedrijf te runnen.
- Om ff niemand te hebben die wat taken van je uit handen kan nemen op de dagen dat je het soms totaal niet voelt.
- De maanden waarop er geen geld binnenkomt.
- En je dan aan de voorkant maar moet doen alsof het allemaal licht en moeiteloos gaat. Want als je bovenstaande allemaal laat zien, komt het ook niet echt professioneel over he?
Maar mogen we dat dan niet laten zien?
Moeten we dat maar wegstoppen, doen alsof het er niet is?
Wat zijn de consequenties als ik mijn zwakte laat zien?
Wat moeten anderen dan wel niet van mij denken?
Ben ik dan nog wel professioneel?
Willen mensen dan nog wel klant bij me worden?
To be honest: ik weet het antwoord niet.
Maar wat ik wel weet is dat perfect zijn een illusie is.
Dat ik in die 6 dagen bij m’n ouders (en heel veel knuffelen en spelen met m’n 1 en 3 jarige neefje en nichtje) weer tot het besef kwam dat we het leven ook niet zo serieus moeten nemen.
Waarom al die zware gedachten? Voor wat?
Waarom overdenken we alles?
Waarom niet gewoon lekker leven. Spelen en lol maken?
Toen ik dit bovenstaande stuk aan het schrijven was, ontdekte ik nog een ding.
Zo moeilijk vind ik het eigenlijk helemaal niet om kwetsbaarheid of “zwaktes” te delen.
Ik vind het prima om een “zielige” post te schrijven over hoe ik met iets worstel, maar ondanks alles toch mijn best doe.
Waar ik achter kwam, is dat ik het pas écht moeilijk vind om een post of een e-mail te schrijven waarin ik zelf mag gaan stralen.
Waarin ik toe geef aan dat gevoel dat ik groots wil gaan. Dat ik succesvol ben. En dat ik godsgruwelijk veel geld wil verdienen met m’n business.
Om het beeld van de Iris als ‘starter’ achter me te laten en te ownen dat ik inmiddels veel meer ben dan dat.
Dat m’n tarieven omhoog mogen en dat het tijd is om selectief te gaan kiezen en staan voor wat IK eigenlijk echt wil!
Ineens realiseerde ik me, dat de gedachte:
“Wat als het lukt?”
soms veel enger is dan de gedachte:
“Wat als het MISlukt?”
Ik realiseerde me dat ik zeker niet hoef te doen alsof alles maar perfect gaat.
En dat het nog steeds krachtig is om kwetsbaarheid en fuck-ups te delen.
Maar dat het ook tijd is om te gaan staan voor wie ik wil zijn.
Om dat vuur van binnen te volgen wat ik al heel lang voel.
Dat ik me aan het begin van de maand ellendig voelde,
JUIST omdat ik mezelf klein houd.
Omdat ik te klein aan het spelen ben.
Dáár schuurt het.
De struggle is niet: te weinig inspratie, te weinig energie en te weinig klanten.
De struggle is: de angst voor dat het lukt.
Stel je voor dat ik écht mega succesvol ben?
En die struggle omarm ik bijdeze met liefde!!
Want ik struggle liever met m’n grootsheid,
dan dat ik me klein houd uit angst voor mislukking.
Liefs, Iris
P.S. Na die week bij m'n ouders begon het weer te stromen. Ik voelde weer mijn passie & kracht om andere onderneemsters te helpen bij het schrijven van hun marketingboodschap.
>> Ik bedacht o.a. dit 6-weekse 1 op 1 programma!
Nieuwsgierig? Neem hier vooral een kijkje.